Deel 5 Kookaburra's

Deel 5 Kookaburra's

Wij gingen een keer naar een camping.

We dachten we blijven een dag.

Maar we deden er toch nog even 2 nachten erbij.

Maar ja nu de Kookaburra's.

De laatste dag gingen we barbecuen,

Maar ja je weet niet wat er zit.

Oké ik maak er een raadsel van.

Hij is lichtbruin,hij lacht,het is een vogel.

Weten jullie wat het is? een Kookaburra natuurlijk .

Zat voor de barbecue hij wachten op eten wat slim is de vogel ook he.

Papa wou een foto maken maar hij was al weg.

Maar hij was mooi echt mooi, toppie.

het was echt cool en hoe die lacht ook heel grappig.

groetjes Tjomme

Camper (f) van of niet ?!

"Camper (f) van " of niet ?!

Na een overnachting in Ravensthorpe, waar Claire ons enthousiast onthaalde en , naast de babykangoeroe die we zouden kunnen treffen, vertelde ze over het schaap, dat vervolgens als een huisdier met haar meeliep om extra showers te openen, gezien de toename van het aantal gasten.

Haar doel is de camping in een paar jaar tijd weer helemaal opgeknapt te hebben en de sfeer was zeker goed , naast de mooi beschilderde toiletgebouwen , waar onder andere de historie als mijnstadje terugkwam.

Volgende ochtend rustig opgestart, met daarna doel Esperance.

Vlak voor het weggaan riep de Australische buurman ons nog , nadat hij eerder die ochtend met Jeroen had gesproken.

We moesten komen kijken naar zijn vis, wij mee naar het kleine meertje achter de camping. Hij zoeken met een stok in het water, wij wisten niet goed wat we konden verwachten. Een grote vis of zo ? Komt die dan op een stok af ?

Maar wat bleek, hij liet ons zijn netten zien die hij had uitgezet in het meertje met daarin vele krioelende "freshwater crayfish".

Jelte staat er mee op de foto, we moesten wel voorzichtig zijn want ze konden wel wonden veroorzaken met hun scharen.

Volgens onze Aussie neighbour, heerlijk, ging vanavond op de BBQ.

Als we wilden konden we zo een net aanschaffen voor 10 AUD, geen license nodig.

Door naar Esperance, onderweg wel wat twijfel over een raar schurend geluid soms bij de rem en Nicole dacht dat ze iets voelde onder de voeten als ze op de bijrijder stoel zat.

Maar ja zon camper rammelt, en je voelt natuurlijk ook van alles dus het zal wel meevallen. Of misschien toch gevolg van ons uitstapje naar Fitzerald National Park ?!

Esperance, mwah, stranden waren mooi, maar ja wij hadden al ons strand gehad , dat kon er niet over heen in Esperance.

Bij Ricardo aan de blvd aan de pizza. Volle magen gingen we weer terug.

Volgende ochtend , toch maar eerst bellen met de roadassistance, ze kennen ons ondertussen al...

Kim aan de lijn, Kim werd een goede bekende van ons, zou later blijken...

Misschien "some dirt", maar goed om even te laten zien aan een garage.

We mochten direct door naar Bronty dit keer, van ...............garage in Esperance.

Vriendelijke mensen die garagelui, direct een hand, nog even bezig, maar hij verwachtte ons.

Komt hij aan, Jeroen verhaal uitleggen aan Bronty, helder, hij pakt z'n smartphone, wielen in bepaalde stand en 2 fotootjes van linker en rechter brake.

Dat was schrikken, rechts prima ongeveer 80 %, maar links geen "pad on the brake", liep nu op het metaal.

Volgens Bronty iets wat gemist was bij de controle, deze had vervangen moeten worden bij eerdere controle.

Nogmaals nagevraagd, maar nee dit kwam niet door de afgelopen 2000 km die wij hadden gereden.

Wow, dit had dus ook anders kunnen aflopen, realiseerden we ons, gelukkig hebben we actie ondernomen.

Maar ook wel een baalmomentje, weer een garage dagje..

We konden volgens Bronty alleen nog langzaam naar onze camping terugrijden en dan was het afwachten.

Hij had de Road Assistance in Melbourne gebeld, zij gingen nu bellen met de Verhuurder in Perth en afhankelijk van onze verzekering zouden we of moeten wachten tot woensdag ( nu zaterdag) als dit onderdeel bij hem kon zijn, zodat hij het kon vervangen of zouden we een andere campervan krijgen.

Na meerdere keren met Kim gebeld te hebben, werd duidelijk dat de maximale verzekering mogelijk toch meerwaarde had.

Er ging een driver met een nieuwe campervan vanuit Perth naar Esperance.

Om een lange dag kort te maken, we konden niet veel meer die dag dan wandelen in Esperance, maar de volgende ochtend stond Barry voor de deur, 77 jaar oud, met een replaced campervan !

Great, Barry ging naar zijn 91 jarige zus in Esperance, en onze bewondering voor de ouderen onder ons nam weer grote vormen aan !

Wij gingen op weg, nieuwe auto, top voorbereiding voor de Nullabor.

Maar eerst naar Cape le Grand National Park, waarover meer in een volgend verhaal.

Cooking Abalonee

Cooking Abalonee

Dinsdag 15 december, overnachting bij campground "Happy Days"; dat zou wat worden; teneerste bleven we er maar 1 nacht en voor ons was deze camping strak en eentonig opgebouwd. Gelegen aan een nauwelijks stromende diepe beek. De eigenaresse van de camping vertelde dat er alleen bream en als de tijd daar is,

er zelfs salmon zwemt. Helaas nu niet.

Onder ons op de camping een groepje Indische campinggasten voor hun inderdaad een van hun gelukkige momenten, een hoorbaar gegeit uitgevoerd in stevige lachsaldo's van met name de dames, was een feit. Klokslag 22 uur was het feest voorbij en konden wij ook heerlijk maffen, als we dat eigenlijk toch al niet deden.

Nee deze camping was voor ons een echte doorrij camping, sorry voor deze gelukzalige naam, maar het was even niet anders..

De ochtend was de beurt aan Fitzgerald river NP, afslag zo'n 20 km verderop. Na de nodige koffie, toastjes,broodjes weer de stoute sandalen aangetrokken en het gaspedaal weer diep ingedrukt. Spotify, gaf ons muziekondersteuning voor ieder wat wils: de rammende :Bruce, into the Lord:Lyle, de subtiele:Mark Wilkinson, Beatles, Housemartins, Kenny B, met "Parijs", Dotan met "Home", Radio Edit met "are you with me"en John Williamson in duet met...in een geweldige uitvoering van "Raining on the rock" en de song "dingo" waarbij de jongens uit volle borst meezongen. Door de rammelbak bereikte de volumeknop zijn hoogtepunt, het gewoon praten was er niet meer bij.

Vrij snel kwamen we bij de afslag van Fitzgerald river NP, het dieprode gravelpad was ons maatje voor de komende 65 km. Mischien ook wel een maatje te groot. Na wat afleiding gehad te hebben van het staren in de ogen van een emu,voorbij scherende valken, klevende kangaroes waarbij de grootste de ander naar zee duwde, werd de gravelroad slechter en slechter.

Dit uitte zich in in diepe geulen die haaks op de banden van de auto stonden. en het rammelen was bij vlagen van momenten zo sterk, dat Nicole en Jeroen zich afvroegen: "nog wel door te gaan.?" We wisten eigenlijk niet precies hoe ver we al waren. gaan we terug? Eerlijkheidshalve moest gezegd worden dat we na zo'n 1,5 uur rijden we er wel een beetje de balen van kregen. Terug? ja.. nee... nee...In zo'n situatie kwam de gezonde sterke twijfel om de hoek kijken. Voor elke bocht of topje, hoopte je er te zijn. Toch duurde het nog zo'n driekwart uur dat, we de bushkamp eindelijk hadden bereikt. Een sterke opluchting werd meester van ons. De moeite die we getrotseerd hadden had zijn beloning, hagelwitte stranden met knisperend fijn zand en een zee, met recht een "schoonheid" en dus weer zo'n "wouw"momentje. De jongens veerden op bij het zien van deze schoonheid. Snel even een plekje zoeken voor de rammelbak en hop de zee in. Zonder sentimenteel te worden maar door de luttlele aantal mensen (5) bekroop je toch even het gevoel dat het immense strand en bijbehorende zee, je eigendom was. Tjomme en vooral Jelte waren de koning te rijk, zij genoten met volle teugen van het in het water zijn, de foto's hiervan waren snel gemaakt. Jeroen vastgekleefd tussen groepen sterns, die zo af en toe even opvlogen

maar grotendeels van de tijd aan het luieren waren.

S'avonds snel even wat koken, sterren kijken, helaas was het half bewokt geworden, dan toch maar onze vermoeidheid weg maffen.

Halverwege de nacht was het raak, door het getrommel en gebons op ons deur, schrok Nicole wakker, rechtop in bed, gooide ze de lampen aan.

Jeroen sliep half door, over de jongens niet gesproken die sliepen overal doorheen. Nicole hoorde verder niks en besloot alles weer uit te gooien en door te maffen. Een half uurtje later weer het geram op camper of deur. hmmmm... zelfs Jeroen ging maar eens rechtop zitten, maar wederom geen mens aan de deur, strange?....wie was het geweest?

De Ranger, die had z'n mond toch wel opengedaan?.. hmmmm..

De volgende ochtend op tijd opstaan, dat wil zeggen, 7 uur, banaantje in de mond

ieder een kijkertje om de nek en op naar een wandeltocht langs de rivier St Mary.

Een smal meanderend paadje bracht ons naar de rivier bank, inmiddels was de rivier redelijk geslonken, de beloopbare rivierbank was erg breed en overal, country cross te begaan. Een leuke maar relatief korte wandeling bracht ons na 1,5 uur weer bij zee en strand, we liepen , na een ontbijtje, naar de beige/rode rotsen, waar vele krabben, sterns, kokkels huisden. We kregen bezoek van een stel met een dochtertje en jawel zij parkeerden hun witte 4wd (een geliefd ding onder Aussies) op het strand in de hoek van de rotsen.

Jeroen had er gisteren al even mee staan praten. Nu hadden we elkaar snel weer gevonden en leerden elkaar beter kennen, hoewel het van korte duur zou zijn, zij zouden morgen weggaan, stonden er al een week en wij zouden deze middag nog willen doorgaan. Maar goed, het contact was er en dat was goed.

Greg gaf ons het antwoord op onze nachtelijke bezoek. "KANGEROOS" , zij probeerden met veel geweld, voedsel te ontfutselen. Dit was bij ons niet gelukt maar blijkbaar wel bij Gregg en Sam.

Gregs zijn voorstel was om Abalonee te vangen en voor de lunch te gaan nuttigen. Dat lieten we ons niet nog een keer zeggen. leuk, maar wat de hack is Abalonee?? Hij vertelde dat je er een licence voor nodig, overigens makkelijk verkrijgbaar en dat ze aan de maat moesten zijn en je er maar 20 p/p mocht vangen. Leek ons wel genoeg onder de spaarzaam visetende mensen onder ons. Abalonee is een shellfish, we waren benieuwd en het lesje snorkelen was nu begonnen. Hij (Greg) dook met snorkelgear, abaloneetas, gereedschap waaronder een vette schroevendraaier, de branding in. af en toe staken zijn rood gekleurde flippers boven het water uit, rechtstandig was de jager in een rumoerige zee bezig en kon naar ons inziens verbluffend lang onder blijven.

Na een 20 min kwam hij uit de woeste zee, hij liet de buit zien en zo'n 40 abalonees waren het haasje. Toen we ze zagen vonden we het een kruising tussen een slak en een mossel en gauw zo'n 5 cm in doorsnede, fikse dingen dus, die zich zelf met sterk zuignappen vastzetten op steen. Eetbaar? Moet bekennen we stonden niet te springen eerst maar eens schoonmaken: van de shell verwijderen met lepel , dan de donkere pezige randjes met vismes wegsnijden , beetje inplempen op de keien en het eetfestijn kon beginnen dat wil zeggen de "finishing touch" peper en zout en een limoentje/citroen, olie-tje in de koekenpan en enkele minuten bakken. Het eten ervan was voor ons, jawel zelfs voor Nicole een aangename verassing. De bite zat tussen een champignon en een biefstuk in.

De boys kregen bijna ruzie , wie de laatste mocht, dat werd dus eerlijk delen.

We namen afscheid van Gregg, Sam en Edie, en begonnen onze 65 km monstertocht

over ons favoriete gravelpad. op naar hyway 1, waar we zo naar verlangden.

Ondanks dat we de verhalen voor ons en voor later schrijven vinden we de leuke reacties erg leuk om te lezen, dank daarvoor.

Deel 4 Dolfijnen

Deel 4 Dolfijnen

Wij gingen een keertje rijden op een hele harde hobbelweg.

Ze zijden dat we met de camper er over heen konden rijden.

Maar ik denk dat ze bij het informatie centrum net alcohol hebben gedronken.

Maar ze hadden geen rode neus.

Want het is niet te doen !!!!!

Maar ja nu de dolfijnen.

We kwamen aan in Fizgerald river park.

Toen gingen we naar het strand. ( wat heel dichtbij is )

En toen gingen we lopen op steentjes.

En we hadden onze verrekijkers mee om dolfijnen te zien.

Maar we zagen ze wel maar heel ver weg.

Toen gingen we praten met mensen die ook op het strand stonden.

Maar toen zij papa jongens jongens. (maar ja dat verstonden de mensen niet)

Weet je wat papa zag dat weten jullie niet he spannend!!!!

Oké oké ik zeg het het was een hoe !!! een dolfijn.

Heel dichtbij !!!!!!!

En toen dacht ik rennen !!!!!!

Ik zag ze heel dichtbij echt cool.

groetjes Tjomme

De hobbelweg

De hobbelweg

We gingen een keer naar een informatiecentrum ( wat we eigenlijk altijd doen als we in een nieuw plaatsje komen ) in Albany. We vroegen daar of we een weg konden rijden die we heel graag wilden rijden. Ze zeiden daar dat we die weg best goed konden rijden met de camper. Toen gingen we naar een ander informatiecentrum in Permangulup. We vroegen daar dezelfde vraag en daar zeiden ze ook : Oh yes, you can certainly drive the road with the campervan! ( Wat trouwens wel een grappig weetje is is dat ik en Tjomme eerst dachten dat papa en mama fan waren van campers, omdat ze het woord "campervan" gebruiken tegen andere Australiërs)

We hadden dus van twee informatiecentrums gehoord dat je het wel kon rijden met de camper dus dachten we, nou, dan gaan we maar hè. Maar ja, hoe kan het ook anders, we gingen rijden en kwamen er achter dat het de rommeligste weg was die we ooit gehad hebben. We deden wel 2 uur over maar 65 kilometer! Maar toen we ( eindelijk ) aankwamen hadden we wel een supermooi wit strand! Echt, leg er een wit A4 velletje in en je zult het niet meer terugvinden. En het was een supermooie bushcamping! En we gingen zwemmen en er waren supersterke golven, zeg nou zelf, da's toch supervet!!! Nou, en er waren waren superlieve mensen die voor ons abalone ( zie papa's verhaal " Cooking Abelone" ) van de rotsen hebben gehaald, schoongemaakt en gebakken. Dat werd onze heerlijke lunch!:) De volgende dag reden we weer weg en moesten we weer over de hobbelweg. We deden er nu wel 2 à 3 uur over maar gingen dan ook expres wat langzamer omdat we nu al wisten dat het een hele hobbelige weg was. Nou, toen kwamen we aan en leefde iedereen nog lang en gelukkig.

Jelte

Dampend eucalyptus

Dampend eucalyptus

Donderdag 10 december op de camping onder Fremantle, weer strakke gazonnetjes, zwembadje, (vooral Jelte zijn ding) omringd door meerdere carre kampeerplekken.

Veelbelovend was de opmerking bij de receptie; "don't feed the wildlife"

In de receptie zwart wit foto's van frogmouths en uiltjes en lorrikeets. Jeroens fotografie hart ging weer sneller kloppen. De Wifi was al een week kapot, maar dit zou onze bezigheden toch niet belemmeren. Bij ons gevonden plekje was onze eerste kookabura al een feit, met zijn nodige harde aapachtig gelach overstemde hij de camping, grappig om te zien hoe het humeur van de familie zich hierdoor verbeterde, ok het was al goed maar als dan de gehele fam. campervan het geluid gaat nadoen, zijn de rapen gaar. (volgens Aborigini dan)

De volgende morgen een overtochtje met boot naar Rottnest Island, een overtochtje van zo'n 20 min. deed sterk denken aan overtochtje naar Texel. Nog een extra watertje gekocht, dwz een rottig klein flesje voor aud 10,00. maar bij terugkomst van Nicole en Jelte, dwz het halen van tickets, bleken we toch plenty of water bij ons te hebben. Fietsje nog zelfstandig de boot mee opnemen en gaan.. helaas geen dolfijnen. het eiland hopte we op, en ons humeur verslechterde bij de vele vliegen die ons bevlogen. Wat doen deze schepsels als er geen levend wezen in de buurt is? Een beetje niks doen ??!!?? We sloegen ons er doorheen zoals vele andere toeristen. En dan de iets te tamme Quokkas, buideldiertje met rattestaart, waren redelijk aanwezig op menig fietsrustplek. Al bedelend trokken ze hun aandacht, blijkbaar krijgen ze nogal eens wat. Gelukkig even verderop plofte we wederom met het snorkelgear weer in zee,( Nicole Jelte en Tjomme)en spoelde het zweet en vlieg van zich af. Jeroen zocht zijn geluk met fietsje kijker en lens bij "the west end "van het eiland. Overvliegende albatros, ospreys, en nog meer van het vogelleven.

Uiteindelijk weer om 16.00 uur terug op de boot.

We hadden ervoor gekozen om de uiterste zuidwestkant van Australie waaronder het beroemde cape Leeuwin te skippen, aldaar prachtige grotten en geweldige kauri bomen (mammut bomen) een deel van deze bezienswaardigheid zouden we elders ook gaan doen.

Al rammelend reden we zaterdag 12 dec. de camping weer af. Fremantle was grotendeels een boring stadje, schreeuwerige vierkante reclame panden, zuilen en industrie gestress, geen sjeuigheid te vinden,het winkelcentrum was al net zo boring maar was noodzakelijk voor onze boodschappen

Nog even snel naar de MC , dit keer niet voor bigmacs, happymeals of MC Flurry maar wifi was het doel, 2 appelsapjes, en de noodzakelijke koffie. Uploaden , downloaden, berichten checken en snel rond half elf door en het gas er weer op. Na vele km's reden we het sfeervolle plaatsje Boyanup in, maar voordat je het door had dat het leuk was, was je er al weer uit. Aangekomen in Donnybrook ,snel even tanken en een praatje met de pompbediende, jongen vent, lang haar en rechstreeks van zijn surfboard getrokken om wat centen bij te verdienen. In Bridgetown was de Information dicht en geen koffie te vinden dus dan maar weer door kachelen.

Uiteindelijk bereikte we het Shannon nat. park. Wouw, wouw, wouw.. wat was dit een gave doorsteek, kapitale kaurries, omzoomden de al te smalle meanderende Hyway, en je mocht er nog 110 ook! Knap lastig klusje met zo'n brede grote rammelbak. Een onaangetast stuk woud, (op de snelweg na dan)waarin het Shannon national Park overvloeide in het Frankland National park en het Walpole Nornalup National Park, toch stond er geen boom minder om.

Bedoeling was bushcamping in Shannon, forelletje vangen, eten en genieten maar helaas was dit hele gebeuren gesloten, dan toch nog maar weer door rijden en zoeken naar een ander overnachtingsplek. Verderop troffen we een smeulend stuk bos aan, de mannen moesten Nicole gerust stellen dat we niet gevangen zouden raken in een stuk bosrand. De jongens vonden het wel leuk, ook voor hun gebeurde er wat in de auto. Achteraf bleek het om" preventing" voor bushfire te gaan

Eindelijk aangekomen op een camping, was de blijheid onder ons duidelijk aanwezig hoe prachtig de laatste 200 km door zo'n oerbos ook waren het was een genot om voor deze dag ons autoportier open te slaan en vervolgens een overwelmende dampende geur van eucalyptus te ruiken, alsof je aan het douchen bent en je een complete flacon euca. shampoo over je lijf kieperde. Overbodig om te zeggen dat er dus op dit mooie kampeerterrein met enorm ruime plekken eucalyptusbomen staan, wouw .. wat een plek, de plek kenmerkte verder de aanwezigheid van leuke behulpzame eigenaren, verhalende campinggasten en jawel daar was ie weer kookaburas, fantails, honeyeaters, kleurrijke wrens en zelfs zwarte kakatoes.

Huub we zullen wat kleurrijke vogels meesmokkelen voor je.

In een van de dagen dat we hier stonden ook de tree top walk gedaan, op 50meter hoogte loop je door de kruinen van de kaurries. Ons eerste rondje, was de kleinste man in ons gezelschap licht gespannen, met een sneltreinvaart wilde hij alles doen

en Papa maande hem rustiger aan te doen. Nicole haakte op enkele meters af. Jelte was de ervaren rot onder ons, zonder blikken of blozen zette hij stoïcijns voetje voor voetje over de swingbridge. Na onze mannenronde gedaan te hebben, overtuigden we Nicole om een ronde mee te lopen, ze deed het! Met horten en stoten liep ze achter ons aan. We mochten geen flauwe grappen maken over mannen met ijzerzagen, want dan was de wereld te klein. Ook nu weer stap voor stap haalde zij moedig het einde. (van de bridge dan wel te verstaan). We did the job! High five en een dikke zoen waren op zijn plaats.

De avond trakteerden we ons op een bbq. flesje wijn, hamburgertjes, visje en deze werden rijkelijk verdeeld over de rvs bbq. Dit geheel was leuk opgezet, je keek onder een veranda uit over een groot deel van de camping. Dat we nog een onverwachte gast op bezoek kregen was een leuke verassing, Met zijn aapachtige kabaal, vloog hij aan, maar toch altijd jammer dat gasten hun eigen bestek niet meenemen.

De volgende ochtend moest Jeroen zo nodig nog even vroeg uit de veren om daarna volledig met het ontbijt mee te draaien, broodje, jam( zonder aardbeien )-: )pasta, peanutbuttertje en natuurlijk Koffie!

Dit was een beauty of a spot!!!!!

Weg van de roadtrains

Weg van de Roadtrains

Op weg van net boven Albany , woensdag 16 december op weg naar Jerramungup, waarna hopelijk naar bushcamping in Fitzgerald River National Park.

Een smalle weg met veel tegemoetkomende Roadtrains, spannend, prachtige trucks, DE foto hiervan willen we maken met trucker straks op de Nullabor.

Stoere actie eigenlijk destijds dat ik met Jolanda in Australië was en ging liften met deze truckers.

Ook wel weer goed gevoel als de jongens dit ook kunnen gaan oppakken als ze het willen op nog iets latere leeftijd.

De wegen zijn smal, recht met dalen en toppen en vooral lang.

Begroeid met veel groen struikgewas, lage bomen en meerder bloemen, roze gekleurde overheersen op dit moment.

Flashback naar gisteren :

Two peoples Bay geadviseerd aan Jeroen door een van zijn broers ;) , mooie plek, prachtig strand en opvallend hoe leeg het was , maar wel een gesloten informatie centrum wat er goed uit zag, skelet van een walvis lag buiten uitgestald.

Lopende naar het strand op zoek naar een Noisy scrub bird, en wat zou het gaaf zijn als we hier ook die zwarte Cockatoo met rode kop zouden kunnen zien, die hier gezien is in 1993.

Maar ja , die Cockatoo was toen waarschijnlijk gewoon op vakantie...

Wel liep Jeroen op het strand onderweg naar een mooie foto van de zgn. Olifantenpoten stenen liggend in de zee.

Begint hij te schreeuwen, komen .....

Wij rennen, en ja zagen nog net de geel/oranje- zwart gekleurde slang wegschieten van zijn zonneplekje op het strand onder een dode boomtak.

Navraag bij zowel eerst de enige passant, een elektricien die even een peukje kwam doen hier in dit prachtige gebied als de latere campingbazin blijkt dat het om een Tiger Snake ging.

De foto's zijn goed gelukt !

Nog heerlijk op een bankje gezeten aan de baai, om ons heen , net als bijna overal.. verse kangoeroepoep.

Hoort er al bijna bij, de jongens hebben nog filmpjes opgenomen van kangoeroes op de camping in Woodpoint voor school.

Die van Jelte mag ik hier ook geven op het log, voor alle kangoeroe liefhebbers, oa. Lara, Lotte, Melle, Daan , Geno en alle anderen.

http://www.youtube.com/watch?v=xvkKFa7Sc9E&sns=em

Ga er vanuit dat de link werkt, maar ben nog wel aan het zoeken soms .

Groetjes vanuit een rijdende campervan geschreven ditmaal

Nicole

Dampend eucalyptus

helaas, prachtig verhaal van Jeroen, maar door onhandige actie op de Ipad door Nicole kwijtgeraakt, volgt later opnieuw over afgelopen dagen van 11 december tot 14 december.