Cooking Abalonee

Dinsdag 15 december, overnachting bij campground "Happy Days"; dat zou wat worden; teneerste bleven we er maar 1 nacht en voor ons was deze camping strak en eentonig opgebouwd. Gelegen aan een nauwelijks stromende diepe beek. De eigenaresse van de camping vertelde dat er alleen bream en als de tijd daar is,

er zelfs salmon zwemt. Helaas nu niet.

Onder ons op de camping een groepje Indische campinggasten voor hun inderdaad een van hun gelukkige momenten, een hoorbaar gegeit uitgevoerd in stevige lachsaldo's van met name de dames, was een feit. Klokslag 22 uur was het feest voorbij en konden wij ook heerlijk maffen, als we dat eigenlijk toch al niet deden.

Nee deze camping was voor ons een echte doorrij camping, sorry voor deze gelukzalige naam, maar het was even niet anders..

De ochtend was de beurt aan Fitzgerald river NP, afslag zo'n 20 km verderop. Na de nodige koffie, toastjes,broodjes weer de stoute sandalen aangetrokken en het gaspedaal weer diep ingedrukt. Spotify, gaf ons muziekondersteuning voor ieder wat wils: de rammende :Bruce, into the Lord:Lyle, de subtiele:Mark Wilkinson, Beatles, Housemartins, Kenny B, met "Parijs", Dotan met "Home", Radio Edit met "are you with me"en John Williamson in duet met...in een geweldige uitvoering van "Raining on the rock" en de song "dingo" waarbij de jongens uit volle borst meezongen. Door de rammelbak bereikte de volumeknop zijn hoogtepunt, het gewoon praten was er niet meer bij.

Vrij snel kwamen we bij de afslag van Fitzgerald river NP, het dieprode gravelpad was ons maatje voor de komende 65 km. Mischien ook wel een maatje te groot. Na wat afleiding gehad te hebben van het staren in de ogen van een emu,voorbij scherende valken, klevende kangaroes waarbij de grootste de ander naar zee duwde, werd de gravelroad slechter en slechter.

Dit uitte zich in in diepe geulen die haaks op de banden van de auto stonden. en het rammelen was bij vlagen van momenten zo sterk, dat Nicole en Jeroen zich afvroegen: "nog wel door te gaan.?" We wisten eigenlijk niet precies hoe ver we al waren. gaan we terug? Eerlijkheidshalve moest gezegd worden dat we na zo'n 1,5 uur rijden we er wel een beetje de balen van kregen. Terug? ja.. nee... nee...In zo'n situatie kwam de gezonde sterke twijfel om de hoek kijken. Voor elke bocht of topje, hoopte je er te zijn. Toch duurde het nog zo'n driekwart uur dat, we de bushkamp eindelijk hadden bereikt. Een sterke opluchting werd meester van ons. De moeite die we getrotseerd hadden had zijn beloning, hagelwitte stranden met knisperend fijn zand en een zee, met recht een "schoonheid" en dus weer zo'n "wouw"momentje. De jongens veerden op bij het zien van deze schoonheid. Snel even een plekje zoeken voor de rammelbak en hop de zee in. Zonder sentimenteel te worden maar door de luttlele aantal mensen (5) bekroop je toch even het gevoel dat het immense strand en bijbehorende zee, je eigendom was. Tjomme en vooral Jelte waren de koning te rijk, zij genoten met volle teugen van het in het water zijn, de foto's hiervan waren snel gemaakt. Jeroen vastgekleefd tussen groepen sterns, die zo af en toe even opvlogen

maar grotendeels van de tijd aan het luieren waren.

S'avonds snel even wat koken, sterren kijken, helaas was het half bewokt geworden, dan toch maar onze vermoeidheid weg maffen.

Halverwege de nacht was het raak, door het getrommel en gebons op ons deur, schrok Nicole wakker, rechtop in bed, gooide ze de lampen aan.

Jeroen sliep half door, over de jongens niet gesproken die sliepen overal doorheen. Nicole hoorde verder niks en besloot alles weer uit te gooien en door te maffen. Een half uurtje later weer het geram op camper of deur. hmmmm... zelfs Jeroen ging maar eens rechtop zitten, maar wederom geen mens aan de deur, strange?....wie was het geweest?

De Ranger, die had z'n mond toch wel opengedaan?.. hmmmm..

De volgende ochtend op tijd opstaan, dat wil zeggen, 7 uur, banaantje in de mond

ieder een kijkertje om de nek en op naar een wandeltocht langs de rivier St Mary.

Een smal meanderend paadje bracht ons naar de rivier bank, inmiddels was de rivier redelijk geslonken, de beloopbare rivierbank was erg breed en overal, country cross te begaan. Een leuke maar relatief korte wandeling bracht ons na 1,5 uur weer bij zee en strand, we liepen , na een ontbijtje, naar de beige/rode rotsen, waar vele krabben, sterns, kokkels huisden. We kregen bezoek van een stel met een dochtertje en jawel zij parkeerden hun witte 4wd (een geliefd ding onder Aussies) op het strand in de hoek van de rotsen.

Jeroen had er gisteren al even mee staan praten. Nu hadden we elkaar snel weer gevonden en leerden elkaar beter kennen, hoewel het van korte duur zou zijn, zij zouden morgen weggaan, stonden er al een week en wij zouden deze middag nog willen doorgaan. Maar goed, het contact was er en dat was goed.

Greg gaf ons het antwoord op onze nachtelijke bezoek. "KANGEROOS" , zij probeerden met veel geweld, voedsel te ontfutselen. Dit was bij ons niet gelukt maar blijkbaar wel bij Gregg en Sam.

Gregs zijn voorstel was om Abalonee te vangen en voor de lunch te gaan nuttigen. Dat lieten we ons niet nog een keer zeggen. leuk, maar wat de hack is Abalonee?? Hij vertelde dat je er een licence voor nodig, overigens makkelijk verkrijgbaar en dat ze aan de maat moesten zijn en je er maar 20 p/p mocht vangen. Leek ons wel genoeg onder de spaarzaam visetende mensen onder ons. Abalonee is een shellfish, we waren benieuwd en het lesje snorkelen was nu begonnen. Hij (Greg) dook met snorkelgear, abaloneetas, gereedschap waaronder een vette schroevendraaier, de branding in. af en toe staken zijn rood gekleurde flippers boven het water uit, rechtstandig was de jager in een rumoerige zee bezig en kon naar ons inziens verbluffend lang onder blijven.

Na een 20 min kwam hij uit de woeste zee, hij liet de buit zien en zo'n 40 abalonees waren het haasje. Toen we ze zagen vonden we het een kruising tussen een slak en een mossel en gauw zo'n 5 cm in doorsnede, fikse dingen dus, die zich zelf met sterk zuignappen vastzetten op steen. Eetbaar? Moet bekennen we stonden niet te springen eerst maar eens schoonmaken: van de shell verwijderen met lepel , dan de donkere pezige randjes met vismes wegsnijden , beetje inplempen op de keien en het eetfestijn kon beginnen dat wil zeggen de "finishing touch" peper en zout en een limoentje/citroen, olie-tje in de koekenpan en enkele minuten bakken. Het eten ervan was voor ons, jawel zelfs voor Nicole een aangename verassing. De bite zat tussen een champignon en een biefstuk in.

De boys kregen bijna ruzie , wie de laatste mocht, dat werd dus eerlijk delen.

We namen afscheid van Gregg, Sam en Edie, en begonnen onze 65 km monstertocht

over ons favoriete gravelpad. op naar hyway 1, waar we zo naar verlangden.

Ondanks dat we de verhalen voor ons en voor later schrijven vinden we de leuke reacties erg leuk om te lezen, dank daarvoor.