Snapshot Brisbane
Via vele bochten door het Brisbane Forest gereden, afwisselende vegetatie , eerst Lake Wivenhoe links met een dam. Dan verder het bos in, geleidelijk steeds meer Rainforest..
Het nationaal park bestaat uit samengevoegde natuurgebieden.
Heerlijk koffie gedronken bij Olley's honey in the Rainforest.
Vervolgens nog een korte wandeling gelopen in het Rainforest van Maiala, de Noisy Pitta zou hier ook zijn eten halen, maar helaas naast prachtige natuur en een wegschietend dier weinig wildlife gezien.
Op naar Brisbane, de boys achterin totaal niet misselijk, maar met volle fascinatie luisterend naar de CD van het leven van een Loser.
Jeroen reed naar beneden en Nicole was blij eindelijk beneden te zijn, wat een bochtjes weer...
Snel een broodje en dan naar de SouthBank, door meerdere Aussies aan ons aangeraden als tip om te doen als je een korte indruk van Brisbane wil krijgen.
Heerlijk ontspannen lopen langs de rivier , her en der gaat een City Cat naar de overkant. Je loopt langs de State Library van Queensland, opvallend schone en mooie ruimtes in het gebouw zelfs. Langs de theaters en vervolgens een nagebouwd stukje Rainforest, daarna weer twee grote zwembaden waar heel veel kinderen verkoeling zochten, niet te vermijden weer een reuzenrad zoals dit gebruikelijk lijkt bij de meeste wereldsteden.
Halverwege de South Bank kwamen we er achter dat hier ook free WIFI is, dat maakte de communicatie ook weer effen makkelijker :)
Zoals je de letters AMSTERDAM hebt bij het RIJKSMUSEUM en SCHIPHOL, staan deze ook hier aan de South Bank, met verschillende kleuren en tekeningen erop.
Foto momentje natuurlijk, waarbij Jeroen zelfs op de grond liggend zijn best heeft gedaan voor goede opnames.
Waar Nicole dit snel doet met een snapshot, oftewel de betere versies volgen later ;)
En dan door naar ons laatste overnachtingsplekje bij onze overburen .
Even zoeken aan de Sunshine Coast in Caloundra, maar ja daar is de suburb Battery Hill .
Ja we zien ze staan op het balkon ! Wat een heerlijk warm ontvangst!
We beginnen aan onze laatste dagen bij Joyce, Kim, Marieke en Peter, na een hartelijk welkom in een ruime benedenverdieping voor onszelf .
Weet niet of anderen het eerder hebben meegemaakt, maar in dit hotel is zelfs het welkom op de muren geschilderd !! wat een topplek!
De bijzondere campings
Bijzondere campings
The five campings
Wij gingen een keer rijden naar een camping. De eerste die we zagen.
Was heel druk. De tweede.
Neemde geen tenten aan.
Ik snap er ook niets van, maar ja we gaan verder.
De derde die was heel vies. En de receptie was er ook niet.
De vierde was de man van de receptie er ook niet, toen gingen de boys nog maar bellen, maar hij was ook niet thuis.
De vijfde was eindelijk mooi, maar we konden de receptie niet vinden.
Maar ze zaten op een bankje te barbecuen.
Dus toen hadden we een mooie camping voor maar 10 dollar !
De boys vonden alles top, dus toen Tjomme mama helpen met de tent.
Jelte papa helpen met eten maken.
Toen bieden een man ons een licht aan , wij zeiden Yes Thank You.
Toen lekker eten wat Jelte en papa hebben gemaakt.
Toen lekker slapen, vanochtend wakker. Papa zit te typen voor een nieuw verhaal voor reismee.nl.
Mama leest op haar ereader.
Ik naar de wc, Jelte is al heel lang wakker.
Mama zegt: Wat is dat getik. Ik zeg : DE paarden !
Mama naar buiten en ze ziet ook de paarden.
Mama ging toen eten maken. Maar ze dacht het gas kan niet aan.
Maar het stond gewoon aan, maar je zag het niet goed.
Want het waaide heel hard.
Toen gingen we eten en mama heeft ook nog de snorkelspullen schoongemaakt.
En nou gaan we de tent afbreken en gaan we naar Peter en Marieke.
Groetjes
Tjomme
Rescue Mission
Rescue Mission
10 januari als een slang kropen we naar boven, de klim naar O' Reilly's plateau hogerop in de bergen. Het begin was een glooiend graslandschap waar zo nu en dan een rijke boederij stond, inclusief de winery of O'Reilly's. Dat zou nu een genot zijn een koel glas dessertwijn. "He daar" ,riep Papa, Wallabys met strepen op de kop"
ook hier blijken al weer vele soorten in te zitten. Na een kwartier waren we inmiddels getuige van een stoere alpenrit, de ene haarspeld na de andere haarspeld volgde zich op. Jelte zou zeggen "he papa weer een hoefijzerbocht". Verplichte stopplekken om op de te smalle weg het tegemoetkomend verkeer voorrang te verlenen. Gemaakte by-passes daar had dit gebied een patent op, knap en leuk gedaan, nog leuker om te rijden en niemand incl. Papa werd autoziek. Einde van de middag kwamen we op zo'n kleine 1000meter op het plateau aan, onze kampplek zou in principe nog vrij moeten zijn. Daar je het alleen bij de Ranger via internet kon reserveren waren we benieuwd of onze plek niet bezet zou zijn door een verdwaalde passant, of nobody die niks met internet heeft. Nee onze plek nr 18. bleek inderdaad onbezet.
Het warme grindplatje omringd door zware planken stond geduldig op ons te wachten. Onze buren, hoe verrassend ook waren dit keer een groepje kleine wallaby's en twee jonge Koreaanen.
Beiden gewend aan mensen. De kampspot zag er geweldig uit. Een groen ,glooiend en open gebied met als achtertuin het Rainforest.
Maar nu hadden we geweldig droog zonnig weer. We boffen!! We beseffen dat dit een topplek is. De kleine bruine White Browed Scrubwren kropen als muizen om ons heen, de de Crimson Rosellas waren een kleurrijk contrast met het regenwoud. De massieve King Parrot was duidelijk met zijn rood en groene verenkleed de baas te over de talrijk aanwezige Rosellas. Bush Turkeys all over the place.
Jeroen en Tjomme stoven snel door naar een hoger gelegen plekje in de zon om daar nog een maaltijd te brouwen. Tjomme inmiddels bekend met vuur, (de vorige plek hadden de boy's bij Minniwater een eigen kampvuurtje gestookt daar natuurijk erg trots op) stak met een groot vertrouwen de brander aan. Jawel samen koken, we hadden de keus uit diverse groentes, pasta, rijst, zoete aardappel en cashewnoten en een enkel sausje. Dit zou voor de komende dagen ons avondeten zijn en hadden er dus mee te dealen. Nicole en Jelte stoeiden met de tent. Het licht groen-blauwe ding stond al verbazingwekkend snel op. De schemering was inmiddels begonnen, het geluid wat we toen te horen regen was enorm: miljoenen cicades werden de baas van het Rainforest en zwengelden elkaar allemaal aan in hoge zwepende tonen. Prachtig !
En dan te bedenken; "he hier zit ik, dit is mijn territorium, kom niet te dichtbij!"; maar ze zitten overal! De boomkikkers deden een aardig partijtje mee, in een lager toonsoort complementeerden ze het gehele orkest. Zodra het donker was, werd alles stil en zagen we alleen nog een overtuigende sterrenhemel, Jelte kon ons vertellen waar Orion stond, stiekum op de app van mama gechecked.
De jonge Koreanen, woonden in Sydney, en waren tijdens een kopje thee onder de indruk van de belevingen en beginnende Engels van de. Mannen.
Leuk contact en zij blij met onze deken , want zonder matrasjes was de ondergrond wel hard voor hen.
Voor Jeroen en Nicole was hun reis als lifters herkenbaar.
Slapen was het enige wat nog restte, in mum van tijd waren we allemaal diep weggezonken.
De volgende morgen was Jeroen op pad om wat vogels te schieten, het ontbijt zou
dus even wachten. Eerst in en omgeving camping de aldaar verderop gelegen parkeerplaats en het parkje bij de Information. Hier besloot hij na enkele uurtjes rond gelopen te hebben naar binnen te gaan. De enthousiaste oudere dame vroeg of hij de hofplek van de Satin Bowerbird had gezien. Samen liepen we enkele honderden meters verderop en zagen we de gebouwde huwelijkspoort en het talrijk verzamelde blauwe spullen : veren, pennen, petflesdoppen, veel rietjes, snoeppapiertjes. De hele baltsplek lag vol, dit alles met het doel het vrouwtje de imporneren.
De sympathieke vrouw spurtte weer naar haar domein en werd bedankt voor al haar moeite. nog niet aangekomen daar, slipte ze onderuit en viel frontaal tegen de bestrating. Jeroen legde zijn lensje op het gras en spurtte naar haar toe om haar weer op de been te zetten. Het ging goed met haar geen hoofdwond, slechts enkele schaafwonden en bloedende vingers.(overigens niet de bedoelde rescue mission)
De familie was inmiddels wakker en het geroosterde broodje in de koekenpan belegd met jam/pasta was wederom ons terugkerend ontbijtje en natuurlijk koffie na de thee.
De ochtendzon was snel te heet om in te zitten, dus was het uiteindelijk de beurt aan een wandeling in het verkoelende regenwoud. Via het open stuk bij de Info werden de massaal aanwezige Rosellas en King Parrots gevoerd door de inmiddels al aanwezige toeristen. De vogels toonde geen schroom en vlogen rechtstreeks op hand en hoofd.
Zo ook bij de jongens, met een aangename spannende blik op hun gezicht kregen zij ook de parrots op hun bol en dat terwijl het gewoon wilde dieren zijn.
De hier aanwezige top tree walk bestond uit een spannende houten swingbridge. Na enige twijfel werd ook de verticale trapladder door de mannen beklommen. Jelte en Tjomme gaven geen kik en zonder enige angst klommen ze naar de kruin.De namiddag was weer heerlijk relaxen op de camping
// vervolg Rescue Mission later//
Surfen , steekvliegen en muggen wegslaan....
Na de goede start in het Hospital met een tip van een Australisch gezin , die een jaar aan het rondreizen zijn door hun land. " O kids no problem, school on the air."
Door naar een relatief rustig stuk strand, in een national park en mogelijk nog gelegenheid voor vissen.
Realiseren ons nog net op tijd dat we amper boodschappen kunnen doen in Minni Water, rechtsomkeert eerst naar een Woolworth ( een van onze vrienden zoals de boys zeggen)
Komt Jeroen de winkel in roepend :" Neem ff een zwarte stift mee, nummerbord is weg, haal ik hier ff stuk karton van een doos !"
Grappig te merken dat we hier amper mee bezig zijn, ok stift mee, ff nieuwe maken.
Het wordt Minni Water in het National park Yuraygir.
Bij binnenrijden weer groepen kangoeroes in de weilanden voor het dichtbegroeide park begint. Op een rivier, en enkele meren die gebruikt worden voor drinkwater en geen recreatiegebied zijn weinig open stukken.
De vegetatie bestaat vooral uit diverse bomen en struiken, waarbij de eucalyptus varianten overheersen.
De camping is (zowaar in het peak seizoen ) betaalbaar voor een unpowered bush site. Ziet er goed uit, we worden enthousiast.
Helaas vinden de steekvliegen, muggen dit ook een topplek :(
Maar toch, op de eerste ochtend na, waarbij Jeroen waarschijnlijk is overmeesterd door een groep zandvlooien na een wandelinkje achter in de bush, en het niet uithield van de jeuk, waarop hij in de auto is gaan zitten en de rest van de dag angstvallig met sokken in zijn Keens rondliep....
Toch een prima plek, de Ghoana's zoals al deels op foto's te zien is op het blog , lopen bij het ontbijt rond onze plek en zijn erg goed te observeren in hun gedrag.
We vermaken ons goed met een bodyboard op het rustige strand, waar wel lifeguards zijn, zodat een deel bewaakt is met de geel-rode vlaggen.
De zwarte kaketoes vliegen over ons heen op het strand en later ook bij de kampplek.
Bij de campkitchen genieten we weer van een BBQ, speken weer verschillende mensen, oa. een Duits gezin ( dochter hier op studie, was nog wel zoekende zo te merken), een Nederlandse vrouw die al 10 jaar met haar gezin in Grafton woont.
Haar Australische man, die redelijk Nederlands kon heeft Jeroen en de Boys de regels van cricket uitgelegd. We konden het hier volgen door jongens die het speelden op het grasveld en op een TV scherm, Jeroen heeft zijn cricket carriere helaas misgelopen, hij wordt er erg enthousiast van !
Op de geboortedag van Minke zijn we naar Wooli gegaan, bedoeling was snorkelen, maar helaas No high Tide.
Wel weer genoten in de golven met en zonder bord. Dolfijnen ( jongens denken haaien vanwege de aanwezige waarschuwingsborden) door Jeroen op de foto gezet.
Aansluitend gezellig gegeten in Emilio'sBistro in Wooli Hotel.
Onder de indruk van alle TV schermen met sport, bovenal de paardenrennen en de Aussies die gespannen zitten te kijken in de Pub of hun paard waar ze op gewed hebben gaat winnen of niet ;)
Weer een nieuwe ervaring !
Spreuk in de PUB :
"Everyone who comes here brings joy
Some when they come
Some when they leave"
Koala Hospital
Donderdag 7 januari na het inpakken en vele nastarende ogen van Australische buren die ergens jaloers lijken op onze manier van reizen, maar zelf toch liever kiezen voor hun jaarlijkse terugkerende vakantie op Flyns Beach ( boeken dadelijk alweer voor volgend jaar zei de buurvrouw :) )
Eerst nog op naar het Koala Hospital in Port Macquarie, beloofd aan de jongens.
Het Koala Hospital wordt gedraaid door vrijwilligers, opgericht door 2 mensen uit Port Macquarie jaren terug die zich zorgen maakten over het lot van de koala's.
We hadden het geluk dat we de ervaren vrijwilliger Mick troffen bij binnenkomst.
Een zeer enthousiaste en vertellende oudere vrijwilliger die als motto had :
" Important to tell the story to the younger generation,
they always do it better than we do."
We hebben erg veel geleerd van hem:
Koala's worden geboren in de buidel van hun moeder, na een draagtijd van amper 30 dagen, zitten dan ongeveer een half jaar in de buidel, daarna af en toe er uit en vervolgens zo'n 1,5 jaar op de rug van de moeder.
Als een koala wordt aangereden, wordt ook altijd als eerste door medewerkers van het koala hospitaal gekeken of er een baby in de buidel zit.
Als moeder het niet redt, of niet terug in het wild kan, bv. door verbrande klauwen of een amputatie van een been of arm, wordt de baby ( als ze 4 maanden oud zijn of ouder, anders redden ze het niet), ondergebracht bij een ervaren vrijwilliger die de baby koala mee naar huis neemt en deze thuis als een baby voedt en in huis laat rondlopen.
Op een gewicht van 2.5 kg ( 1-1.5 jaar oud ) worden ze weer teruggebracht naar het hospitaal, waar emotioneel afscheid volgt en de koala's verder groeien in een hok, gevoed door eucalyptusbladeren door verzorgers, maar alle menselijk contact wordt dan bewust verbroken, zodat ze op een gewicht van 3.5 kg worden de koala's teruggezet in de natuur.
Dit gaat goed en gebeurd altijd, als de koala's gezond genoeg zijn.
Er is ook een koala ambulance, de meeste koala's zijn er maar enkele weken tot maanden. Ze worden vaak aangereden, door motoren en auto's, koala's zien niet zo goed en zien geen gevaar in autolichten , waardoor ze vaak pas laat aan de kant gaan.
Oja , Floor, ze eten slechts 60 soorten eucalyptus van de 900 soorten die er zijn in Australie.
Ze leven solistisch en de verzorging van een jonge koala komt altijd neer op de moeder.
Als een koala in het hospital is geweest zie je dat aan een geel oormerkje. Vrouwtje in het rechter, mannetje in het linker oor.
John Williamson, Australische zanger, bij ons bekend van vorige reis, ondersteund het hospital en komt volgens Mick geregeld even kijken zonder ophef, gewoon geinteresseerd.
Momenteel staan er overal koalabeelden in de regio die gemaakt zijn ter ondersteuning van het hospital,o.a degene die bij het Hospital staat , gemaakt door John Williamson, die daarbij de naam Jean, de vrouw die het Hospital heeft opgericht in een hart heeft geschreven, vanwege zijn bewondering voor haar.
Eerder heeft hij in de jaren 80 de opbrengsten van de CD Blinky Bill aan het Hospital gegeven.
En oja nog een tip, als je ze zoekt, de koala's, kijk op de grond onder de bomen. Ze poepen meer dan 100 keer per dag, dus als je veel poep ziet onder een boom, kijk dan omhoog naar de koala.
Mond dicht, zoals Mick zei tegen de boys.
Jelte overweegt straks terug te keren als vrijwilliger van overseas voor 3 maanden, er is een wachttijd voor !!
Dads birthday
Dads birthday
Hallo allemaal, leuk dat jullie weer een verhaal van me lezen.
Dit keer gaat het over papa's verjaardag.
Nou, laten we dan maar beginnen.
Begin van de dag meteen het bed uit, vogels zoeken met gids.
Mooie " birds ", gids kon er ook wat trukjes mee.
Liet er eentje op de kop hangen, ze mochten wel wat eten uit zijn en Tjomme's hand.
Kwamen ook echt op je hand en hoofd zitten, dats wel vet!
Die parkieten hebben ook echt mooie kleuren!
Rood, groen, blauw.
De gids zelf bleek ook samengewerkt te hebben met David Attenborough, beroemde filmmaker over natuur op BBC.
Later bij het ontbijt worden de kadootjes uitgepakt, een Australian Wildlife Card Game en een Australia's Birds kaartspel.
Papa vindt het erg leuk.
We gaan nog even rugbyen met de buurjongen.
We zitten nu op het terras en gaan dadelijk nog een mooie wandeling maken.
Bye bye koeienvlaai!
Jelte
Lamington
Wij gingen een keer naar Lamington.
Het is een prachtig gebied.
En mooie vogels joh ze hebben veel kleuren.
En er zijn ook schattige wallabys wat mooi.
En vanochtend zagen we een lizerd wat mooi (lizerd is een soort hagedis).
We hebben mooie avonturen beleefd joh.
Groetjes Tjomme