NAMIBIEEE!!!!

NAMIBIEEE!!!!

Wij gingen dus naar Schiphol om naar Namibie te vliegen en toen was er helemaal niemand! Maar dan ook echt helemaal niemand! Nouja, wel een paar mensen natuurlijk, maar nou niet zo van dat je denkt: wooooooo zooooooooooo superdruk is het hier!!! Maar in het vliegtuig zaten er wel veel meer mensen in, en uiteindelijk zaten we toch nog met z'n 4en naast elkaar. (Ja mama had iets raars gedaan waardoor we niet met z'n 4en naast elkaar zaten maar dus uiteindelijk weer wel) Nouja toen gingen we eindelijk vliegen en toen moesten we op een gegeven moment gaan slapen. Maarja in een vliegtuig slapen is toch anders dan in een bed. Dus ik en Tjomme konden eerst echt niet slapen. Papa en mam lagen naast ons te snurken en wij zaten stiekem te fluisteren. Maar het ergste was dat het daarna 2 minuutjes stil was en toen begon ergens links naast me iemand te snurken. Dus toen was ik lonely wakker. Nouja toen werden we wakker pakten we het volgende vliegtuig en papa pakte vier vrije stoelen en lag na (welgeteld) 11,43 seconden te slapen. Nouja toen kwamen we aan in Windhoek en moesten we naar het vliegveld. Heet liep daar toch wat anders dan op Schiphol; 1. Het was veel drukker
2. Het was daar een chaos joh, niet normaal
Nou toen was alles eindelijk klaar en konden we ff lekker in het zonnetje zitten, of in sommige gevallen liggen. Toen pakten we een vliegtuigje naar Walvis Bay en daarin moest ik biltong proeven van mama. Dat bleek lekker joh, echt heerlijk! Het was eigenlijk een soort gedroogd vlees, zooooooooooo lekker. Nou toen kwamen we uit het vliegtuig, zat er iemand met een bordje te wachten op ons waar ''Nicole Cornelissen'' op stond en toen bracht die ons naar het huisje en die legde ook allemaal dingen uit, IN HET ENGELS!!! Nouja toen kwamen we aan bij ons huisje en ging ik op mijn bed StukTV kijken met Tjomme. Eindelijk ff echt chillen!

Gr Jelte

Start Namibie

Namibië


Ja we zijn weer weg ! Heerlijk , zin in weer een bijzondere reis.
Goed dat we hiervoor gekozen hebben, deze ervaring en avonturen nemen we maar weer mee in ons verdere leven.
Best filosofisch, dus nu weer terug naar het normale leven :
Top actie, Peter en Marieke waren nog niet 2 uur thuis, of Peter bracht ons alweer naar Schiphol.
De dolle dwaze dagen op Schiphol waren er gelukkig niet op vrijdag avond midden in de zomervakantie ( zwarte zaterdag was de dag erna...)
Even puzzelen, maar we zaten met z'n 4-en naast elkaar in het vliegtuig, nachtvlucht, ff zoeken maar Tjomme en Nicole hebben best aardig geslapen tweede deel van de vlucht, daardoor ook ontbijt overgeslagen.
Windhoek lopend van vliegtuig naar aankomsthal, welgeteld 5 vliegtuigen op een rij , kleine miscommunicatie : KLM personeel verzekerde ons bij herhaling dat we zelf onze bagage moesten overbrengen naar Air Namibia voor de binnenlandse vlucht naar Walvisbaai, maar wat we zagen, niet onze bagage, na 4 balies verder , beetje chaotisch, best vriendelijk, veel ordners hier nog in de kantoortjes ( Was in NL ook 10 jaar geleden teken dat er gewerkt werd..), door om in te checken voor binnenlandse vlucht. Jongeman bij de incheckbalie begreep onze vraag, maar kon niemand bereiken, gelukkig overzichtelijk vliegveld en vriendelijk personeel, dus " Sorry mem, I just go and check where your luggage is "
Jawel was dus wel gewoon doorgeladen naar onze binnenlandse vlucht door het grondpersoneel van Air Namibia.
Begrepen later dat er voorheen 2 luchtvaartmaatschappijen waren in Namibie, nu nog maar 1, prijzen voor locals hierdoor wel omhoog.
Walvisbaai gemoderniseerd gebouw bij de luchthaven, zag er mooi uit, welgeteld 4 binnenkomende vluchten deze zaterdag, wij stonden er dus ook alleen met ons vliegtuig. Lekker lopen naar de aankomst en vertrekhal. Bagage werd gebracht met een volle pick-up .
In de hal zat een jonge blanke vrouw ons op te wachten met een bordje " Nicole Cornelissen ".
Enthousiast, grootouders oorspronkelijk uit Duitsland, vertelde ze onderweg over haar leven. Onzekere toekomst hier in Namibie, regering corrupt, zeker door belangen Zuid-Afrika en anders wellicht gevaren in de toekomst door overname land van Chinezen .
Zo sterk ongewis dat zij voor nu had gekozen dat ze geen kinderen wilde.
Dubbele nationaliteit had ze niet, grootouders destijds konden in WOII alleen binnen gekomen , nadat ze afstand deden van Duits paspoort.
Haar vader was via advocaat aan het kijken of zijn kinderen toch een Duits paspoort konden krijgen, gezien onzekere toekomst Namibië .
Zelf vroeg ze zich af of ze überhaupt alles wel achter zich zou laten.
Enthousiast vertelde ze over de gebieden waar we langs reden, Flamingo's gezien en Lagune bij Walvisbaai , Dune 7 ( grootste duin Namibië ) bij de luchthaven.
Volgens haar was er geen spanning tussen gekleurde en blanke mensen hier.
Een universiteit in Windhoek, zelf naar Kaapstad gegaan, net als haar familie.
De taal, combinatie Afrikaans, Duits en Engels in 1 zin : " That's Namibian language "
Bij het appartement, snel boodschappen doen bij laatste supermarkt die nog open was, wijn gehaald via zeer vriendelijke jongeman die met Nicole meeliep om te laten zien waar hij werkte en waar nog iets te koop was.
Daarna pizza gemaakt en vooral snel slapen, wat fris hier, maar vooral erg moe allemaal.
Na goede nacht relaxen in de ochtend, later koffie met erg lekker uitziende, maar vooral erg zoete gebakjes...
Middag Swakopmund in gewandeld, goede locatie, centrum goed lopend te bereiken.
Aan het strand wat gedronken, daarna Museum Swakopmund in.
Mooie start, uitleg over herkomst alle bevolkingsgroepen, veel dieren , archeologie, bijzondere stenen en vondsten uit Namibie.
Man achter loket wilde graag meer Nederlands leren , deed goed z'n best.
Tijdens museum sprak Jeroen met een NL vrouw die sinds 4,5 jaar naar Namibie was geëmigreerd met haar gezin ( man was directeur van Rolls Royce, maar ook iets maritiems, keuze uit Kaapstad, Ivoorkust en Walvisbaai ).
Ze was blij hier te zijn, enthousiast , maar ook gaf ze aan dat ze schrok bij aanvang van de verschillen die hier nog zijn tussen gekleurde en blanke bevolkingsgroepen.
Ook onderling afschuw tussen verschillende gekleurde groepen ( Damara, Bosman, Herero etc), als een gekleurd iemand zich heeft opgewerkt tot hoog niveau, was haar indruk dat deze mensen nog meer neerkijken op gekleurde mensen die dit niet doen.
Zelf had zij ook vanaf begin een schoonmaakster en een tuinman( wat ze niet gewend was in NL, mar hier eigenlijk geen keus, het hoorde zo )toen zij rond lunchtijd ook de tafel voor meer dekten, vroegen zij " Voor wie ? Wij eten buiten hoor."
Maar ook schoonmaaksters die reisgeld meekregen, maar eerder kwamen als dit op was. Bleek dat het opging aan de drank voor hun partner. Ze probeerde met hen te speken over " Als je echt iets wil, kun je ook iets bereiken, maar dan leer ik je te budgetteren " .Maar dit bleek toch lastig om hier goede afspraken over te maken.
Ze is wel gestopt met steeds iets extra's geven.
Kennelijk toch nog een lange weg te gaan, zodat uiteindelijk iedereen hier gelijke kansen heeft, maar ook de verantwoording neemt om iets van zijn of haar leven te maken.
Na het museum over het strand naar The Tug, restaurant gemaakt op oude boot.
Stuurhut is de bar, aangebouwd restaurant , prachtige plek, kijkend over zee.
Prima kaart, vlees, vis , maar zelfs vegetarisch !
Uit eten gaan is goed te betalen hier, goede maaltijd, voor-hoofd en nagerecht met drankjes voor 4 voor kleine 100 euro ( is inclusief ruime fooi , wat ook hoort want fooi is grootste deel van salaris van ober ).
Opvallend, ook hier m.n. gekleurd personeel en blanke klanten.
Enthousiaste , vriendelijke ober, genaamd " Kanu"
Bij benoemen van zijn naam Kanu, begint hij direct te vertellen :
Rond mijn 11e speelden we voetbal ( nog steeds eigenlijk met personeel onderling hier ), iedereen had een bijnaam, ik dacht he die voetballer die zover is gekomen , Kanu bij AJAX..Sindsdien noemt iedereen mij Kanu. En toen m'n baas vroeg: Wat zullen we op je naambordje zetten in het restaurant : " Kanu, leek me prima ".
Cool, brede lach dat wij de voetballer Kanu kenden, dat Ajax speelt op zo'n 40 km van onze woonplaats..
Ook kunnen spreken met hem over verschil in kleur in personeel en klanten :
Voor hem was dit te prijzig, maar ook voor de meeste locals, alleen niet voor de Duitse komaf aldus Kanu. " Ik kan hier wel gaan eten, maar dan ben ik meteen zoveel kwijt. Ik wil sparen en zelf gaan reizen. "
Over kansen in Namibië : " Nee kansen zijn niet gelijk, het is makkelijker als je blank bent, maar wij kunnen elkaar hier wel waarderen, wij hebben werk hier nu door blanken. Zoals hij beschreef : In Namibië proberen we het wel samen te doen, maar in Zuid Afrika is het nog wel erg een strijd .
Bijzondere ontmoeting, mocht Kanu ooit naar Europa komen, weet hij hoe hij ons kan vinden.
O ja nog een laatste wapenfeit : dat de teksten in het museum ook in het Afrikaans waren had 2 grote voordelen :
Tjomme kan nu ook een buitenlandse taal lezen :)
Jelte is in z'n nopjes, werkwoordspelling wat een onzin, in het Afrikaans zeggen ze ook gewoon " gevind ". " Goed antwoord straks , ik heb het niet fout juf, ik schrijf gewoon Zuid-Afrikaans ".

we gaan naar namibie

hallo mensen we beginnen weer met het reisblog ik ga naar namibie en daar ga ik over schrijven tijdens de reis je kan het op deze website lezen en je kan reageren grt Tjomme

iedereen een fijne vakantie

Hallo allemaal we beginnen weer met een reisblog we gaan naar namibie en ik heb er superveeeeeeeeeeeeel zin in en dan kunnen jullie alles meelezen en als je iets wil zeggen kun je ook nog reageren en dan zien wij dat ook (eigenlijk best logisch maarja) en nouja dat was het eigenlijk zo' n beetje. Doei en tot straks!

Gr Jelteeeee

Mathilda Cr. Roads

Mathilda Cr.Street

17 januari, de aankomst in Caloundra gebeurde begin van de avond, we vermoedden in een dorp te belanden, maar we vergisten ons drastisch, een kleine stad was een beter waarde oordeel. Bij navraag moesten we het centrum uit richting noord de wijk Battery Hills in, zo gezegd zo gedaan. Zonder het te beseffen was Mathilda Cr. street ons vakantie eindbestemming in onze reis. We jammerden er niet onder want we hadden zin in het bezoek aan Joyce, Kim, Marieke en Peter. De ontvangst was warm en onze kamer was, zoals eerder geschreven, prachtig opgemaakt in onder ander een mooi geverfde tekst! :" Welkom Jeroen en Nicole, Jelte en Tjomme."

Wouw dat was nog eens wat! Nee we voelden ons enorm welkom. heerlijk idee om na al die stoffige campings een kamer, douche en toilet voor jezelf te hebben, wat een luxe!

De dagen erna waren heerlijk ingevuld, de jongens springen van een 3 meter hoge rots in de rivier, met Marieke en Joyce al liggend als opvang in de rivier, zag er mooi uit. Peter en Jeroen hadden elkaar natuurlijk weer gevonden met vliegenhengel op de rivier. Het was weer prachtig , de zwevende vliegenlijn hing parabolisch in de warme lucht, of ze wat gevangen hadden, who knows...

Zo werd er ook met Andy op Tonijn gevist , andere koek dus.

De boot van Andy was onze baken, op zoek naar jagende zeevogels (Petrels)zou een plek om te vissen zijn, de te ruige zee, deed het ergste vermoeden in de aanwezigheid van de vogels. Na 4 km op zee geweest langzamerhand weer richting de kust, hopelijk meer jagende petrels te spotten. Door de opstuwende kleine vissen door jagende tonijn komen deze vogels massaal een graantje (visje) meepikken. Een geweldige voedselketen van eten en gegeten worden. Andy was alert in het spotten van de vogels, hij gooide zijn boot volle kracht richting de Petrels, wouw dat was wat.

Aangekomen daar zag je de tonijnen door het water gieren ,"WOUW, daar en daar"

gilde Jeroen uit, wat een snelheid! Wat een belevenis, zo'n beeld blijft je bij, wat een natuurschoon !

De vliegenhengel bleef binnenboord, door de te ruige wind en zee. Deze eetpartij was van korte duur en was het weer opnieuw de jagende vogels opzoeken, nu weer iets verderop. De boot er weer snel heen en weer rapido ingooien met kunstaas. Peter haakte eindelijk een tonijn en het feest kon voor hem beginnen. De vis kwam in de boot en de high five en fotos werden gemaakt.

Peter inmiddels als visgids gebombardeerd nam Jeroen de dag daarop om 5 uur s' ochtends mee naar een zoetwatermeer.

In een 2 persoonskayak mocht Jeroen zijn eerste kleine 50 cm Australian Black Bass (Baars) aan de vliegenhengel vangen. Dat was een prachtige ervaring, zie ook de foto.

Peter had de pech op een enorme vis zijn hengel te breken. Dat was wat!

De boys zijn meegeweest met het uitzoeken van schooluniformen voor Joyce en Kim.

Zelf meteen even passen voor de jongens :)

De dagen waren verder ingevuld met bezoekjes aan het strand, Bli Bli en de Australian Zoo van de legendarische Steve Irwin. Leuk ook dat de meiden meegingen;

hoogtepunt het vasthouden van een jonge Koala.

S avonds samen eten buiten op het balkon was een heerlijk ontspannen en gezellige bezigheid en voordat we het door hadden reden we uiteindelijk weer met weemoed onze laatste autorit richting Brisbane.

"Hé Marieke, Kim, Joyce, Peter dank voor alles het was heerlijk met elkaar!"

Nicole, Jeroen, Jelte en Tjomme

The Australia Zoo

The Australia Zoo

Hallo allemaal, dit wordt echt een heeeeel leuk verhaal voor jullie allemaal! Want " The Australia Zoo " is de vetste Zoo van " The World "! Nou ja, ik zal het maar vertellen want ik vrees dat jullie nu verschrikkelijk benieuwd zijn(?).

We zitten nu inmiddels al bij Peter, Marieke, Kim en Joyce, aan de Sunshine Coast. We vliegen donderdag al weer " back to Holland ", en gaan daarom de laatste dagen nog leuke dingen doen met Kim en Joyce. Waaronder op dinsdag, toen we naar de Zoo van Steve Irwin gingen ( je kent hem vast wel, " The Crocodile Hunter " ) Toen we naar de krokodillenshow gingen ging eerst de dochter van Steve Irwin ( Bindy ) zingen. Toen kwam de krokodillenshow. Degene die dat deden waren Bindy ( dat was dus de dochter van 17 jaar) Robert ( Dat was het zoontje van 12 jaar ) en Terri ( de vrouw van Steve Irwin ). Ze gingen toen krokodillen voeren en ondertussen informatie geven over krokodillen. Wat we trouwens wel allemaal vonden was dat dat zoontje erg op zijn vader leek. Niet alleen qua uiterlijk maar ook qua enthousiastheid. Hij ging de krokodil op 20 cm. eten toegooien. Maar hij was nog maar 12! En Bindy ging op de originele manier de krokodil eten voeren. Met je voer in je hand, hand omhoog en dan de krokodil op je af laten springen. Ze vond het wel eng maar dat begrijp ik wel. En toen was het afgelopen. Dus gingen we verder. Jelte ging een alligator aaien. En een slang.

En toen wilden Jelte en Kim een koala vasthouden. Maar het was wel erg duur. Maar ze wilden het wel heeeeeel graag. En toen zeiden papa en mama : weet je wat, jullie mogen alle4 een koala vasthouden. Dus toen waren Jelte en Kim heeeeeel blij. En Tjomme en Joyce vonden het ook supergaaf. We hebben er ook nog foto's van. Die komen nog op de website. En toen gingen we andere koala's aaien die in de boom zaten. En daarna gingen we kangoeroes voeren. Supercoool toch!

Nou ja, dit was het.

Later!

Jelte

Hello Hello are you there ?!?

Voor sommigen misschien gebruikelijk ondertussen, maar wij vinden het wel speciaal dat we vanuit de lucht een berichtje kunnen plaatsen .

Vandaag helaas Australie verlaten , we hebben een grandioze tijd gehad zoals velen hebben kunnen lezen.

De laatste dagen heerlijk ontspannen dagen aan de sunshine coast .

Naast de zoo ( toch wel bijzondere ervaring ) vele strandjes gezien , beetje shoppen , en vooral genieten van onze tijd met onze buren die we nu helaas lang zullen moeten missen .

Misschien toch terug in de meivakantie ?!

O ja zoals jullie kunnen zien ook gevist door Peter en Jeroen !

En nu weer back to reality ...

nog even afleiding zoeken in de Airbus A380 , de jongens hebben al weer kadootjes gehad en krijgen nu net hun kids meal.

verder is het vermaak hier uitgebreid , Marieke je had gelijk :) , dadelijk Mount Everest kijken .

Daar hebben we genoeg tijd voor hier !

verhaal van Jelte volgt later nog

we gaan zelf ook lekker eten, nogmaals dank voor alle

Leuke reacties en tot snel voor allen die in Nederland wonen .

Een laatste hele zonnige groet ( al vriest het buiten natuurlijk hier boven, maar we hebben de com van de sunshine coast nog vers in ons geheugen )

tjomme Jelte Jeroen Nicole

Eindelijk het spannende lang verwachte vervolg van Rescue Mission

Vervolg Rescue Mission

12 januari, de dagen waren we inmiddels kwijt, Zondag? Maandag? Who knows

In ieder geval zou het de dag worden voor een stevige wandeling in het rainforest met als eindpunt een enorme lange waterval. Voordat we dat deden eerst wat info opgehaald bij onze vriendin en gevraagd hoe het met haar was. Het contact was weer goed. Ook nog even het terras van O' Reily's gekaapt, een verhoogd, ruim, houten vlonderterras in de schaduw met uitzicht op bergen en rainforest. Wat een plek! Koffie, icethee en cakejes was ons laatste energiebron en we doken het verkoelde rainforest in. Prachtig al die geluiden, een daarvan was van de whipbird alsof je een metalen plaat in zijn bolling laat uitklappen whieeee-whieeeeep en direct daarna reageert het vrouwtje met :"pieuw,pieuw. " De afdaling was bij vlagen fiks en dus ook voor de boys oppassen voor de enkeltjes, oftewel het bekende zwikken.

Bij de aankomst van de kreek, waterval, was een oplossing voor onze oververhitte lijven. De shirtjes werden snel uitgedaan, maar tot ergernis van Jelte deed Papa alles uit, "nee papa, dat is wel heel dom hoor, ik hoor er niet bij ",Tjomme vond het wel humor en moest er wel om lachen en hoe voorzichtig ook, ook zijn kleren vielen van zijn bezwete body. Het verderop gelegen punt was een uitzicht over het rainforest dal met zijn vallende water een compleet open en andere sfeer.

Het oorverdovende geluid van de Cicaden met een opname van de omgeving is te zien/horen op https://youtu.be/YmeNCnG_LjM

De terugtocht leek zoals gebruikelijk weer sneller te gaan dan de heentocht. Tostietje kaas op de camping en voor die dag stond er verder niet veel meer op het programma. Oh ja het huwelijksparadijsje van de Satin Bowverbird wilden de boys en Mamma ook wel even zien, zo gezegd zo gedaan.....een ander nest tegen de parkeerplaats aan werd bezocht, blijkbaar net op tijd want enkele vrouwtjes waren wel geïnteresseerd in de zwarte uitslover met purple blauwe ogen en zijn uitgestalde prullaria. Fascinerend om te zien!

Voordat we s' avonds gingen eten ging papa met de boys nog even met een rugbybal honkballen, virtuele honken werden bedacht en hoe verder je hierin kwam hoe meer punten je kreeg. Een Australisch jongetje die samen met zijn Dad aan het kamperen was had er ook wel oren naar en kwam ons bezoeken. Na uitnodiging om mee te doen , was hij snel enthousiaast.

Leuk om te zien dat de jonens ook zo goed als het ging engels met hem praatte, Papa ging snel koken want de schemering was in aantocht. En dat betekent hier: snel donker !

Eigenlijk wilde we de volgende dag alweer weg, maar door de enthousiaste verhalen van de jongen zijn Dad, besloten we er nog een dagje in dit gebied aan vast te plakken. Een andere wandeling van zo'n 14 km met kreken en ander waterpartijen zou de volgende dag het idee zijn.

13 Januari, Jeroens verjaardag, ondanks dat hij het nauwelijks besefte, de jongens hadden 2 cadeautjes en Jelte had in alle vroegte de leeftijd van papa op papier gekalkt deze hingen aan de scheerlijnen vrolijk te wapperen. De jongens nog even met hun Australische vriendje rugbbyhonkballen en daarna het laatste bezoek aan het O'Reillys terras. Er moest namelijk getrakteerd worden! De middag was de beurt aan de voorgenomen wandeling. De prachtige geel orange zwarte Regent Bowerbird

schoot als een komeet voorbij, jeetje wat zijn die snel!

Het was oppassen geblazen op dit pad en dan vooral de smalheid van sommige stukken ervan, met de diepe afgronden konden we ons geen slippertje veroorloven. De watertjes op drie kwart van de wandeling waren weer een verfrissende onderbreking. Het domein van enorme blauwe rivierkreeften, maar de jongens genoten vooral van takjes in het water gooien en kijken waar die uitkwamen. Koppen in het water voor de laatste verfrissing en hoe moeizaam we de jongens ook meekregen we moesten door, wilde namelijk voor donker thuis zijn. De talrijke aanwezig Green Catbirds met hun briljante imitatie van snerende katten, gaven het woud een spannende sfeer. "Hee papa "riep Jelte, hij liep voorop en zag als eerste de

door Mama genoemde paradijsvogel. Papa liep achterop en spurtte langs de hele familie. De vogel liep van het pad af en scharrelde verder met zijn glasfiber uitziende kleine pauwenstaart de bush naar beneden. De schaarse Alberts Lyrebird was gespot. We eindigden de loop in de route en zouden enkel nog een pad naar beneden volgen. De Cicaden waren nu ook op oorlogspad wat een geluid, de jongens propten zo nu en dan ook hun handen in hun oren om het een en ander wat te temperen, blijkbaar liepen we op de eerste rang.

Verderop hoorden we stemmen, het geluid werd harder en harder, wat was dat in godsnaam? Mede door de intredende schemering had het een sinister gebeuren.

Als een soort marsstrijd kwamen de geluidsgolven binnen en fel oranje kleuren doemde op. Zelfs deze kleur was in schemering goed waarneembaar, Wat?!?

Oranje helmen, oranje pakken en ja: een oranje brancard, Een man of 8 en 1 dame

achterin de rij vulde het door marcherende team aan. Jeroen vroeg nog wat ze gingen doen en zonder te stoppen was het antwoord rustig, kort en krachtig: "iemand uit de bush oppikken," . Snel waren ze verdwenen in het diepe woud.

en wij nog een enkele kilometer naar het open plateau van O'Reillys te gaan. Appeltje eitje. Hier stonden ook een aantal ambulances als wel politieauto's en auto's van de reddingsbrigade en ranger te wachten tot het slachtoffer opgehaald was.

Op de campingplek snel nog even koken en maffen. Nicole werd einde van de nacht even wakker van het geluid van een stroom auto's , de Rescue Mission was hopelijk met goede afloop volbracht.

De volgends morgen onze zooi ingepakt en als laatste keer ons terras bezocht en jawel met koffie, cake. icethee , 'rocky roads".

Onze vriendin bij de office van het national park gedag gezegd en onze aftocht was begonnen.

De persoon in kwestie was er relatief goed vanaf gekomen, bij het wegslippen van zijn dochter bij een waterval en het opvangen van haar , viel hijzelf naar beneden en brak zijn been op meerdere plaatsen.

Onbereikbaar voor helikopter, zeker ook in de invallende schemering, en dit zo'n 20 km in het gebied.

Een noodtelefoon had zijn leven gered

Onze tocht ging verder naar de Goldcoast waar we verplicht 2 nachten moesten staan

op een veel te dure vol gepropte camping. Wat vakantietijd wel niet met prijzen doet.

Maar de campkitchen was een heerijke plek om te zijn, waar we ook weer leuke contacten hebben opgedaan met de kamperende Aussies.

Nog snorkelen in de zee, zwemmen in de golven, heerlijk die zee hier met deze zalige temperaturen.

Bij het snorkelen weer verschillende gekleurde vissen gezien , Jelte en Tjomme hebben de clownsvis (oranje-wit ) ook gezien! Toppertje weer !

De zoo van Steve Erwin

De zoo van steve erwin

Wij gingen een keer naar de zoo
Het was heel leuk. We gingen ook nog naar het krokoseum. Daar ging de mevrouw van steve erwin
en de kinderen. Een kroko eten geven en zelfs het jongetje deed het. En hij is nog maar 12. Het jongetje hété Robert het meisje hete Bindy en de mevrouw hete Terry. Groetjes Tjomme