Twijfelfontein

Voordat we naar Etosha reden zijn we langs Twyfelfontein gereden.
Via de camping White Lady Lodge. Heerlijk de luxe van een lodge voor even, een zwembad en "power en shower".
Niet dat wij daar sliepen, wij staan steeds op de campsite op loopafstand van de lodge. Maar het koele drankje bij het zwembad is altijd welkom. Douchen op de campsite met de "donkey", zonder deuren, maakt ons niets meer uit.
Heerlijk is en blijft het douchen met je hoofd in de zon en de open lucht boven je.
Zullen we gaan missen in Nederland.
De tuin van de lodge is mooi, maar in onze ogen erg gecultiveerd, je komt het niet tegen in de natuur in Afrika op deze manier.
Er is zelfs een sunset point op het begin van de Brandberg, lijkt Egmond aan zee wel.
De White Lady is een rotsschildering van een witte figuur , men dacht ooit dat er al een blanke vrouw had geleefd in het verleden. Bleek niet zo te zijn, een witte figuur is de afbeelding van de sjamaan, de " natuurdokter met bovengemiddelde krachten ".
Zelf hebben we deze niet gezien, zijn doorgereden naar de rotschilderingen bij Twyfelfontein.
Overigens worden we vaak gewaarschuwd dat we veilig moeten rijden. In Namibie zijn de meeste wegen gravelwegen met een limiet van 80 km per uur, maar men rijdt veel harder. Veel ongelukken horen we. We zien zelf onderweg ook een auto met daktenten op z'n kop liggen naast de weg. Gastankje en matrasje ernaast, oef ..confronterend.
Helaas of gelukkig zit er bij onze auto een snelheidsbegrenzer op, bij 80 km op gravel 4wd) en 120 km op asfalt. Piiieeeppp.....
Op weg naar Twyfelfontein heeft Jeroen een Tsjechische familie geholpen met verwisselen van de band. Helemaal opengescheurd...
Is ons tot nu toe bespaard gebleven.
Jawel geluk als we bij Twyfelfontein aankomen, de jongen ( telefoon aan een zonne-energie oplader )die aangeeft dat hij op onze auto gaat passen zegt dat we nog net meekunnen. Half vijf is de laatste Tour.
We worden rondgeleid door Elisabeth, heerlijk mens, grote lach, vol verbazing dat wij het zomerweer vinden , zij heeft 3 lagen aan,brrr.
Ze wil graag naar Europa, maar denkt dat ze de kou misschien niet eens aan kan daar.
Schaatsen ? Nooit gezien .
Twyfelfontein heeft de naam gekregen van een farmeigenaar Fam. Levin, omdat er soms wel en soms niet water uit de rotsen komt.
Uiteindelijk moest hij weg, z'n land verkopen aan de regering, vanwege het toerisme en de gevonden rotstekeningen .
Diverse bewaard gebleven, rotsblokken verspreid, mogelijk nog meer , onderzoekers komen als er tijd is. Het is in samenwerking met Unesco, werelderfgoed namelijk.
Tekeningen dateren van 2-8000 jaar terug, men denkt van de San ( bosjesmannen ), omdat die toen hier leefden.
Vele giraffen, dit zou zijn omdat uit de overlevering is verteld dat de San dachten dat de giraffen met hun hoofd in de wolken konden komen en dat gaf regen en dat was nodig. Heilige dieren die giraffen dus.
De " Lionmen " lijkt een leeuw, maar is het niet, als je goed kijkt is de staart te lang en een leeuw heeft vier ipv. vijf tenen.
Het gaat om een sjamaan uit die tijd, ook zij hadden meer krachten en werden op deze manier afgebeeld.
Weer veel geleerd, interessant en terug naar de auto.
Auto's staan onder een afdakje van riet/hout voor de zon.
Iedereen is al weg de jongen die nog overblijft is van de security, doet net z'n rode vestje aan als we komen. Ja zware job is hij het wel mee eens, hij slaapt hier ergens in het kleine gebouwtje en zorgt dat er niets kan gebeuren met de tekeningen en computers. Contact met de buitenwereld gaat via de walkie-talkie, zoals zo vaak hier in Namibie.
Telefoonlijn is minimaal, er is eerder WIFI via solar energy, dam telefoon.
Hij verteld dat alle werknemers van deze plek en de lodge iets verderop in het dorp over de Mountains wonen en ze komen uit de omliggende dorpen.
Wij rijden na dit contact door naar de eerste camping Abu Dhabi, je zou hier woestijnolifanten kunnen zien, helaas niet gezien.
Wel koeien die langs onze tent/auto lopen en veel wind, wat een stof toch steeds met dat opwaaiende zand.
Verder geven de werknemers ( allemaal lokale Damara ) aan dat ze helaas geen maaltijd kunnen bereiden, degene die wegging om eten te halen is niet meer terug gekomen . " We just wait "
Zelf eten ze pap en dat wat er is..
Volgende dag via Damara living museum door naar Outjo.
Museum is echt moeite waard, informatie over het traditionele leven van de Damara, natuur en dorpsleven .
Oja ook zij wonen in the village over the Mountains. Zelfde berg, dus vast ook zelfde dorp/township,
Outjo is opnieuw een campsite bij een lodge, een bus Duitsers wordt ook uitgeladen als we arriveren.
Het zal de camping worden waar we heerlijk eten savonds , zalige pompoensoep vooraf, wel bijzonder dat ook hier de rode wijn koud geserveerd wordt.
We genieten van het eten, maar ook van de goede kwaliteit van de douches/toiletten,
De nacht zal minder zijn door allerlei muziek en blaffende honden, tsja dichtbij een groter dorp..
Opvallend is dat het in de wat kleinere dorpen het dubbel voelt om boodschappen te doen. Er staan welgestelde Namibiërs, maar ook de onderkant van de samenleving. Regelmatig worden deze mensen weggestuurd door security mensen of personeel van supermarkt of benzine pomp. Bijzonder, soms wat beklemmende sfeer, zo is het eigenlijk best prettig dat er altijd een security man staat bij de ATM, onze " flappentapper ", waar we zo 5000 Namibian Dollar pinnen ( grofweg 350 euro ).
Bijzondere ervaringen allemaal.

Verstuurd vanaf mijn iPad
Terug