Spitse koppen
Bij aankomst, het zal een uur of drie geweest zijn, werden we enthousiast te woord gestaan. De receptie, een stenen huisje was al veel meer dan de hutjes van Spitzkoppe zelf, takken- lemen - en zelfs hutjes van frisdrankblikjes was ons welkom in Spitzkoppe. Zodra ze merkten dat we aankwamen stoof de hele familie naar de weg, om hun waar aan de man te brengen. Natuurlijk was het bedelen daar onderdeel van. We waren opgelucht dat we op de kampeerplek konden staan. Verder had de receptie een winkeltje, waarin Jelte zijn ware souvenir vond: een bewuste ketting vond hij helemaal fantastisch.
Onbegrijpelijk de camping besloeg al gauw een km of 3 uitgestrekt over de oost en zuid flank van het bescheiden berg gebied. Een rotsig zand rood berggebied vanuit het niets ontstaan. Uluru en Ayersrock zijn begrijpelijk heilige plaatsen. Hoe zit dat hier?...thuis, ons vaste e mail hangplek kregen we te horen dat de camping fully, fully booked was. Maar gelukkig niets van dit alles, wij zouden denken plek genoeg. Fully Booked?.?...We keken onze ogen uit naar dit natuur fenomeen en draaien de auto na enkele km de bocht om en stonden met ons rooftop tentje tussen de grosse Spitzkoppe en een enorme ei rots. Genoeg plek dus. Het mooie van deze plek was dat er buiten de route om weinig stof was, zoals elke weg die we in Namibie bereden .
Natuurlijk grind materiaal vormde de basis voor onze kampeerplek, heerlijk dus.
We werden welkom geheten door talrijke inmiddels tamme glansspreeuwen,mooi om te zien kanarie gele ogen en als ze op een bepaalde manier in de zon zichzelf etaleerden, staken ze staalblauw af. De majestueuze hornbills ook wel bekend als neushoornvogels, bestookten zo af en toe met meerdere tegelijk onze plek, prachtig om te zien hoe ze met hun grote ronde gekromde snavels zo af en toe grote pauzes hebben in hun vleugelslag en zweefden door de lucht. Maar natuurlijk kwamen ze op onze restjes eten af.
Bovenal bleven we onze ogen uitkijken naar deze voor ons haast meditatieve omgeving
Onze eerste klimmetje een rotsje tegen over ons bevestigde dit alleen maar.
De jongens genoten volop, van rots naar rots klommen we naar boven.
En we werden gezelschap gehouden door een soort bergmarmot..
De avond viel snel en de schemering tijd was kort, dat was op zich nog niet zo'n probleem, daar de wind was opgestoken naar windkracht 4 en de temperatuur
drastisch daalde, verstopte we ons snel in onze slaapzak en werden de luiken compleet dicht geritssssst. Alleen een tweetonig in een mineur gestemde uiltje
probeerde ons wakker te houden... Helaas voor hem.

De ochtend kwam de zon er wat later bij, daar hij nog even over de hohe Spitzkoppe moest klimmen. We bleven met ze allen toch nog in onze dikke slaapzakken totdat de
zon ons tentje verwarmde. Cruesli/ cornflakes ontbijtje , een bak koffie erachteraan
En Tjomme wilde wel even de rotsen beklimmen. Hij drong er gisteren al op aan.
Dus moesten we aán de bak. Nicole en Jelte bleven chillen rondom tent ( mimic in het Engels spelend ) In de Klim hopten ze van rots naar rots naar boven. Hoe hoger we kwamen hoe wijdser de omgeving, de steilte nam verder toe. Tjomme kreeg er geen genoeg van en wilde maar doorgaan. Hoogtevrees was ver te zoeken bij hem, dapper hoor! We besloten naar het laatste rotsje te gaan dat op een egaal stuk rode helling lag, om verder dan dit punt te gaan werd te steil en dus te gevaarlijk. De terugtocht was de enige optie.
Terug in het dal waren we enigszins in een euforie stemming en gaven we elkaar een high five. De dag verder reden we een beetje om het gebergte heen en kochten we een drankje bij een iets chagrijnige dame bij het begin van de gate.
De avond sprokkelden we wat hout voor een vuurtje welke we tegen de rots opbouwden dit om komende avondkou te trotseren. De wind stak weer op. Met marshmallows eindigde onze avond.
De volgende ochtend kropen relatief snel uit onze slaapzak en verhuisden we tijdelijk
Iets verder op. De enige reden was : de zon! Hoewel het bij Jelte even duurde voordat hij zijn koppie buiten de tent stak , had Jeroen de neiging om alvast te gaan rijden.
Het was maar enkele honderd meters ...?
De ochtend nog even van de grondeekhoorns en het gebied genieten en met een prachtige herinnering dit gebied weer verlaten, richting Brandberg....Twijfelfontein.

-//-