Vervolg Rescue Mission

12 januari, de dagen waren we inmiddels kwijt, Zondag? Maandag? Who knows

In ieder geval zou het de dag worden voor een stevige wandeling in het rainforest met als eindpunt een enorme lange waterval. Voordat we dat deden eerst wat info opgehaald bij onze vriendin en gevraagd hoe het met haar was. Het contact was weer goed. Ook nog even het terras van O' Reily's gekaapt, een verhoogd, ruim, houten vlonderterras in de schaduw met uitzicht op bergen en rainforest. Wat een plek! Koffie, icethee en cakejes was ons laatste energiebron en we doken het verkoelde rainforest in. Prachtig al die geluiden, een daarvan was van de whipbird alsof je een metalen plaat in zijn bolling laat uitklappen whieeee-whieeeeep en direct daarna reageert het vrouwtje met :"pieuw,pieuw. " De afdaling was bij vlagen fiks en dus ook voor de boys oppassen voor de enkeltjes, oftewel het bekende zwikken.

Bij de aankomst van de kreek, waterval, was een oplossing voor onze oververhitte lijven. De shirtjes werden snel uitgedaan, maar tot ergernis van Jelte deed Papa alles uit, "nee papa, dat is wel heel dom hoor, ik hoor er niet bij ",Tjomme vond het wel humor en moest er wel om lachen en hoe voorzichtig ook, ook zijn kleren vielen van zijn bezwete body. Het verderop gelegen punt was een uitzicht over het rainforest dal met zijn vallende water een compleet open en andere sfeer.

Het oorverdovende geluid van de Cicaden met een opname van de omgeving is te zien/horen op https://youtu.be/YmeNCnG_LjM

De terugtocht leek zoals gebruikelijk weer sneller te gaan dan de heentocht. Tostietje kaas op de camping en voor die dag stond er verder niet veel meer op het programma. Oh ja het huwelijksparadijsje van de Satin Bowverbird wilden de boys en Mamma ook wel even zien, zo gezegd zo gedaan.....een ander nest tegen de parkeerplaats aan werd bezocht, blijkbaar net op tijd want enkele vrouwtjes waren wel geïnteresseerd in de zwarte uitslover met purple blauwe ogen en zijn uitgestalde prullaria. Fascinerend om te zien!

Voordat we s' avonds gingen eten ging papa met de boys nog even met een rugbybal honkballen, virtuele honken werden bedacht en hoe verder je hierin kwam hoe meer punten je kreeg. Een Australisch jongetje die samen met zijn Dad aan het kamperen was had er ook wel oren naar en kwam ons bezoeken. Na uitnodiging om mee te doen , was hij snel enthousiaast.

Leuk om te zien dat de jonens ook zo goed als het ging engels met hem praatte, Papa ging snel koken want de schemering was in aantocht. En dat betekent hier: snel donker !

Eigenlijk wilde we de volgende dag alweer weg, maar door de enthousiaste verhalen van de jongen zijn Dad, besloten we er nog een dagje in dit gebied aan vast te plakken. Een andere wandeling van zo'n 14 km met kreken en ander waterpartijen zou de volgende dag het idee zijn.

13 Januari, Jeroens verjaardag, ondanks dat hij het nauwelijks besefte, de jongens hadden 2 cadeautjes en Jelte had in alle vroegte de leeftijd van papa op papier gekalkt deze hingen aan de scheerlijnen vrolijk te wapperen. De jongens nog even met hun Australische vriendje rugbbyhonkballen en daarna het laatste bezoek aan het O'Reillys terras. Er moest namelijk getrakteerd worden! De middag was de beurt aan de voorgenomen wandeling. De prachtige geel orange zwarte Regent Bowerbird

schoot als een komeet voorbij, jeetje wat zijn die snel!

Het was oppassen geblazen op dit pad en dan vooral de smalheid van sommige stukken ervan, met de diepe afgronden konden we ons geen slippertje veroorloven. De watertjes op drie kwart van de wandeling waren weer een verfrissende onderbreking. Het domein van enorme blauwe rivierkreeften, maar de jongens genoten vooral van takjes in het water gooien en kijken waar die uitkwamen. Koppen in het water voor de laatste verfrissing en hoe moeizaam we de jongens ook meekregen we moesten door, wilde namelijk voor donker thuis zijn. De talrijke aanwezig Green Catbirds met hun briljante imitatie van snerende katten, gaven het woud een spannende sfeer. "Hee papa "riep Jelte, hij liep voorop en zag als eerste de

door Mama genoemde paradijsvogel. Papa liep achterop en spurtte langs de hele familie. De vogel liep van het pad af en scharrelde verder met zijn glasfiber uitziende kleine pauwenstaart de bush naar beneden. De schaarse Alberts Lyrebird was gespot. We eindigden de loop in de route en zouden enkel nog een pad naar beneden volgen. De Cicaden waren nu ook op oorlogspad wat een geluid, de jongens propten zo nu en dan ook hun handen in hun oren om het een en ander wat te temperen, blijkbaar liepen we op de eerste rang.

Verderop hoorden we stemmen, het geluid werd harder en harder, wat was dat in godsnaam? Mede door de intredende schemering had het een sinister gebeuren.

Als een soort marsstrijd kwamen de geluidsgolven binnen en fel oranje kleuren doemde op. Zelfs deze kleur was in schemering goed waarneembaar, Wat?!?

Oranje helmen, oranje pakken en ja: een oranje brancard, Een man of 8 en 1 dame

achterin de rij vulde het door marcherende team aan. Jeroen vroeg nog wat ze gingen doen en zonder te stoppen was het antwoord rustig, kort en krachtig: "iemand uit de bush oppikken," . Snel waren ze verdwenen in het diepe woud.

en wij nog een enkele kilometer naar het open plateau van O'Reillys te gaan. Appeltje eitje. Hier stonden ook een aantal ambulances als wel politieauto's en auto's van de reddingsbrigade en ranger te wachten tot het slachtoffer opgehaald was.

Op de campingplek snel nog even koken en maffen. Nicole werd einde van de nacht even wakker van het geluid van een stroom auto's , de Rescue Mission was hopelijk met goede afloop volbracht.

De volgends morgen onze zooi ingepakt en als laatste keer ons terras bezocht en jawel met koffie, cake. icethee , 'rocky roads".

Onze vriendin bij de office van het national park gedag gezegd en onze aftocht was begonnen.

De persoon in kwestie was er relatief goed vanaf gekomen, bij het wegslippen van zijn dochter bij een waterval en het opvangen van haar , viel hijzelf naar beneden en brak zijn been op meerdere plaatsen.

Onbereikbaar voor helikopter, zeker ook in de invallende schemering, en dit zo'n 20 km in het gebied.

Een noodtelefoon had zijn leven gered

Onze tocht ging verder naar de Goldcoast waar we verplicht 2 nachten moesten staan

op een veel te dure vol gepropte camping. Wat vakantietijd wel niet met prijzen doet.

Maar de campkitchen was een heerijke plek om te zijn, waar we ook weer leuke contacten hebben opgedaan met de kamperende Aussies.

Nog snorkelen in de zee, zwemmen in de golven, heerlijk die zee hier met deze zalige temperaturen.

Bij het snorkelen weer verschillende gekleurde vissen gezien , Jelte en Tjomme hebben de clownsvis (oranje-wit ) ook gezien! Toppertje weer !