Na de goede start in het Hospital met een tip van een Australisch gezin , die een jaar aan het rondreizen zijn door hun land. " O kids no problem, school on the air."

Door naar een relatief rustig stuk strand, in een national park en mogelijk nog gelegenheid voor vissen.

Realiseren ons nog net op tijd dat we amper boodschappen kunnen doen in Minni Water, rechtsomkeert eerst naar een Woolworth ( een van onze vrienden zoals de boys zeggen)

Komt Jeroen de winkel in roepend :" Neem ff een zwarte stift mee, nummerbord is weg, haal ik hier ff stuk karton van een doos !"

Grappig te merken dat we hier amper mee bezig zijn, ok stift mee, ff nieuwe maken.

Het wordt Minni Water in het National park Yuraygir.

Bij binnenrijden weer groepen kangoeroes in de weilanden voor het dichtbegroeide park begint. Op een rivier, en enkele meren die gebruikt worden voor drinkwater en geen recreatiegebied zijn weinig open stukken.

De vegetatie bestaat vooral uit diverse bomen en struiken, waarbij de eucalyptus varianten overheersen.

De camping is (zowaar in het peak seizoen ) betaalbaar voor een unpowered bush site. Ziet er goed uit, we worden enthousiast.

Helaas vinden de steekvliegen, muggen dit ook een topplek :(

Maar toch, op de eerste ochtend na, waarbij Jeroen waarschijnlijk is overmeesterd door een groep zandvlooien na een wandelinkje achter in de bush, en het niet uithield van de jeuk, waarop hij in de auto is gaan zitten en de rest van de dag angstvallig met sokken in zijn Keens rondliep....

Toch een prima plek, de Ghoana's zoals al deels op foto's te zien is op het blog , lopen bij het ontbijt rond onze plek en zijn erg goed te observeren in hun gedrag.

We vermaken ons goed met een bodyboard op het rustige strand, waar wel lifeguards zijn, zodat een deel bewaakt is met de geel-rode vlaggen.

De zwarte kaketoes vliegen over ons heen op het strand en later ook bij de kampplek.

Bij de campkitchen genieten we weer van een BBQ, speken weer verschillende mensen, oa. een Duits gezin ( dochter hier op studie, was nog wel zoekende zo te merken), een Nederlandse vrouw die al 10 jaar met haar gezin in Grafton woont.

Haar Australische man, die redelijk Nederlands kon heeft Jeroen en de Boys de regels van cricket uitgelegd. We konden het hier volgen door jongens die het speelden op het grasveld en op een TV scherm, Jeroen heeft zijn cricket carriere helaas misgelopen, hij wordt er erg enthousiast van !

Op de geboortedag van Minke zijn we naar Wooli gegaan, bedoeling was snorkelen, maar helaas No high Tide.

Wel weer genoten in de golven met en zonder bord. Dolfijnen ( jongens denken haaien vanwege de aanwezige waarschuwingsborden) door Jeroen op de foto gezet.

Aansluitend gezellig gegeten in Emilio'sBistro in Wooli Hotel.

Onder de indruk van alle TV schermen met sport, bovenal de paardenrennen en de Aussies die gespannen zitten te kijken in de Pub of hun paard waar ze op gewed hebben gaat winnen of niet ;)

Weer een nieuwe ervaring !

Spreuk in de PUB :

"Everyone who comes here brings joy

Some when they come

Some when they leave"